KARANLIK VE AYDINLIK

   Her insanın içinde karanlık da var aydınlık da, sorun da var umut da, siyah da var beyaz da.. Bizler nasıl bir karakterde olursak olalım ya da nasıl bir iş, nasıl bir eğitim seviyesinden bağımsız olarak karşımızdaki insanın siyah olan taraflarına değil beyaz olan kısmına odaklanmamız gerekiyor. Sorunları irdelemek, eleştirmek, akıl vermek yerine umutlarıyla ilgilenmemiz lazım. Yüreklendirmek lazım. Özellikle gençleri. Hatta yaşlıları hayata bağlamak için. Çocukların yaşam enerjisini, saf sevgilerini, merak duygularını, yaratıcılıklarını diri tutabilmek için umuda sarılmaya ve tutunmaya ihtiyacımız var. Eleştirerek özellikle kendimizden yaşça küçük insanların sırf bize benzemedikleri için özgüvenleri ile oynamaya hakkımız olmamalı. Ya da yaşça büyük insanları ne kadar geri kafalı diye ötekileştirerek bizden kaç yıl fazlaca sahip olduğu deneyimi hiçe saymaya da hakkımız olmamalı. Kimsenin yaşamına hüküm giydirecek bilgiye, hissiyata, yaşanmışlığa sahip değiliz. Ömrümüzün sonuna kadar sadece bu konu üzerine kafa yorsak dahi yine de her şeyi anlamamız, her şeyi karşımızdakinin ruhuyla tanımlayabilmemiz mümkün değil. Bu da demek oluyor ki hoşgörü ve saygı ekseninde hareket etmeliyiz. Keşfedemediğimiz dünyaların yargıcı değil öğrencisi ya da izleyicisi olmalıyız. Yerimizi bilerek ve haddimizi aşmayarak. Daha da önemlisi önce insan olduğumuzu hatırlayarak sonrasında bir bireyin dünyasından bakarak. Bu dünyaya misafir geldik. Zamanı geldiğinde gideceğiz. Bir zaman sonra gideceğimizi bildiğimiz yerde ahkam kesmenin, anlamsız bir şekilde otorite oluşturmanın anlamı olmasa gerek. Bırakalım dünya kendi ekseninde yolunu bulsun. Bizler ise ona keyifli bir şekilde eşlik edelim :)

Nihal EFE

07.01.2023